خاطرات

بسم الله الرحمن الرحیم

         خدا رحمت کند سید اسرای ایرانی در عراق ، مرحوم سید علی اکبرابوترابی رو . ایشان  بعد از آزادی اسارت عراق ، چند سالی بود که در روز عرفه ، ظاهرا از تنگه مرصاد ، تا مرز خسروی را به اتفاق بعضی رفقا ، پیاده طی می کرد . طی سالیان بعد ، هرسال ، بر تعداد همراهان پیاده روی مذکور، اضافه می شد . بطوری که آمار همراهان ایشان را در سال 79 ، بالغ بر 60 هزارنفر برآورد می کنند . بعد ها که راه کربلا برای زوار امام حسین ، باز شد ، این حرکت ، به پیاده روی از نجف به سمت کربلا ، در اربعین حسینی تبدیل شد .

بسم الله الرحمن الرحیم

     به استثناء افراد عقده ای ، انسان ذاتا تمایل به دستگیری و خدمت به دیگران دارد واز نتیجه آن ، مفرح میشود . این ، به مکتب ، نژاد و فرهنگ بخصوصی مربوط نمیشود . حتی این مهم ، در میان خیلی جانوران نیز معمول است . منتهی ، تراوش این میل واعتقاد ، درافراد مختلف ، مترادف با افکار ، فرهنگ و امکانات مختلف ، متفاوت است . عده ای این نیاز باطنی را با چاشنی عناوین بشر دوستانه ، توانگرانه ، فرهنگ معابانه و در قالب احساسات ، به انجام میرسانند و برخی با درک دستور الهی بعنوان وظیفه به این مهم مبادرت میکنند ولذا انتظار پاداش دنیوی و مادی ندارند . مهم کیفیت و نفس عمل است و کمیت ، مد نظرنیست . لذا هر کس در هر مقام و امکاناتی ، متمایل به این هدف میباشد .

سلام علیکم
نمیدانم مخاطب من در این نوشته چه کسی خواهد بود . بهر صورت ، امیدوارم ، چنانچه مطلب من ، ارزش نگرش دارد ، به مسئول مربوطه منتقل گردد .
     از آنجائی که اینجانب ، نه تخصصی در امور فقهی دارم و نه آشنایی به ت های ممکن و مورد

بسم الله الرحمن الرحیم

قدری هم از خاطرات زیاد قبل از انقلاب :

الف آشنائی با امام خمینی ( ره ) :

چون پدربزرگم کارخانجات نخ تابی داشت ، ما هرسه برادر ، اوقات فراغت مان را در آنجا میگذراندیم و خوب در قبال کاری که انجام میدادیم ، مزدی هم نظیر کارگرهای کارخانه نصیبمان میشد . لذا هم احساس مفید بودن در خانواده ، داشتیم و هم بواسطه متدین بودن پدربزرگ ، در محیط امن و رشد کردیم .